Escortje hier, escortje daar...
Bam, ooit de grootste citadel opgetrokken in modder.
In 2003 werd ze volledig vernield door een aardbeving.
In 2007 werd in deze regio het Belgische koppel ontvoerd.
In 2009 zien de militairen hier liever geen toeristen.
De vele paspoortcontroles en ondervragingen zijn we strontbeu. We ontmoeten verschillende toeristen die opgepakt werden en voor enkele uren de gevangenis ingingen omdat ze net iets te ver buiten de begaande paden vertoefden.
We wilden dus weg uit Iran en het avontuur inrijden dat al een tijdje naar ons lag te loeren: Pakistan. Met twee andere motorrijders, een Australiër en een Engelsman, zullen we Pakistan doorrrijden.
’s Morgens staan er honderd Pakistanen voor de nog gesloten deuren van de paspoortcontrole. Gert staat ergens tussen de massa en de man die langs de andere kant van de de deuren moet openen, wordt verpletterd door de meute. Iedereen stormt af op dat ene loket. Militairen proberen om iedereen in een rij te laten staan. Wie probeert om voorbij te steken wordt hardhandig naar buiten gesleurd of krijgt een stevige duw.
Nadat we onze stempel in het paspoort hebben, mogen we de grens oversteken en op zoek gaan naar een klein betonnen kantoortje waar ze een Pakistaanse stempel in ons paspoort zullen drukken. We krijgen voorrang om vooraan in de rij te gaan staan. Plots is er een opstandje in het kantoor, waarop een politieagent ons vraagt de ijzeren poort dicht te doen. Dit maakte de opstand enkel groter en een man begon als een wilde te kloppen door de gaten van de poort op onze Australische reisgezel. Er worden meer bewapende militairen opgetrommeld en de grootste herrieschopper wordt opgepakt. De militairen bieden ons hun veronschuldigingen aan en verzekeren ons dat ze die man in elkaar zullen kloppen… Slik, dat hoeft nu ook weer niet… ‘No, no. This is our duty’.
Vanaf toen hingen we vast aan de ‘duty-mannen’, militairen die ons veilig Pakistan zouden doorleiden. Na de tiende escortwissel en nog geen 100 km te hebben afgelegd, waren we de escortes liever kwijt dan rijk. Dat is natuurlijk een grote belediging t.a.v. hun duty. Uiteindlijk hebben we het zo ver gekregen dat we een militair als passagier achterop konden krijgen. Zo konden we vijftig km per dag meer afleggen…
Veel hotels weigeren buitenlanders, omdat ze dan een groter doelwit zouden zijn voor bombardementen of ontvoeringen… De hotels die ons accepteerden hadden militairen op hun dak patrouilleren. Uiteindelijk sliepen we meestal in kleine politiekantoortjes met telkens één overvolle gevangenis. Achter het tralies loerden de gevangenen ons blij aan ‘eindelijk nog eens wat leven in de brouwerij’. De meeste van deze mannen waren kruimeldieven. Een gsm stelen staat garant voor 10 maanden zitten…
’s Avonds wandel je niet zo maar buiten om iets te gaan eten. De politie gaat eten voor je halen of als je echt na lang zagen naar buiten wil, krijg je een agent met kalachnikov mee. De gordijnen van het restaurant worden gesloten en je kan je helemaal laten gaan met de grootste keuze aan curry’s.
Wanneer de jongens vragen aan de commandant om te gaan schieten in de woestijn, is dit absoluut geen probleem. Een afspraak wordt gemaakt voor de volgende dag. Helaas moesten we de volgende dag vliegensvlug weg. We mogen immers niet te lang op dezelfde plaats blijven…
Het steeds in beweging zijn werd een probleem toen Gert en de Australiër op een ochtend doodziek wakker werden en niet meer in staat waren om te rijden. Plots kom je in malariagebied terecht en dat wordt natuurlijk niet met een bordje langs de weg aangegeven…
We zijn ondertussen Pakistan doorkruist. Eén van de mooiste landen waar we ooit al geweest zijn. Jammer dat het zo snel moest gaan…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten