Bosnia 2

De dokter

Van Dubrovnik rijden we Bosnië weer binnen. Weinig verkeer zorgt voor een aangenaam ritje. Bij de douane van Montenegro staan twee lange rijen met wagens. Wij kiezen voor de minst lange rij en omdat rijen kiezen niet onze specialiteit is, staan we weeral in de minst vlottende rij.
De chauffeur voor ons kuiert rond zijn rode Yugo uit het jaar 1984. Hij glimlacht een half gebit naar ons bloot, begroet ons en het verhoor begint. Waar komen jullie vandaan, wat is jullie beroep,waar gaan jullie heen, … Elk antwoord dat we geven vindt hij geweldig. Hij zwaait hierbij nogal zwierig zijn armen in de lucht. Zijn armgezwaai komt tot een climax en hij grijpt Liesbeth haar hand.
Hij: ‘I’am a doctor’.
Hij voelt aan de pols, trekt aan de vingers en kijkt dan bedenkelijk… Uiteindelijk zwaait hij vrolijk met zijn armen: ‘All good!’.
Vervolgens hijgt hij op Liesbeth haar hand en gaat over tot het lezen van de handlijnen. Zijn besluit: ‘Twee babys, maar eerst nog veel oefenen’.
De papieren van de dokter worden gekeurd door de douane. Zijn Yugo wordt gestart, waarbij de rook uit het dashboard pluimt. Hij gaat er vandoor en in de verte zien we nog vluchtig zijn arm uit het raampje zwaaien.

Bosnië

Mostar

Met mosterd uit Duitsland reden we richting Mostar (Bosnië).

We houden even halt voor een stadsplan. In de verte staat een man te zwaaien naar ons en komt dan plots op ons afgesneld. Het valt meteeen op, het is een gladde kerel. Hij toont ons op het stadsplan waar we ergens zijn (uiteraard bij de stip ‘you are here’). Hij stelt zich voor als onze vriend zijnde en is in de stad om toeristen te helpen. Die moeten immers weten waar je MOET parkeren en hoeveel dat dan kost.We bedanken hem vriendelijk, negeren zijn uitleg en parkeren de motor in een zone waar je gratis kan parkeren. Dan staat de gladde weer voor onze neus.

‘How long do you want to stay?’ vraagt hij.

Wij: ‘One houre.’.

Hij: ‘Ok, that’s 1 euro for one houre. Two euros for two houres. You pay me.’.

Wij: ‘Mijn gat!’.

Een kleine scene volgt tot hij andere toeristen in het vizier krijgt en daar op afsnelt. Een boom van een caféuitbater volgde het verhaal en vertelt ons dat we zonder problemen de motor bij zijn café mogen parkeren, onze jassen bij hem mogen achterlaten en dat we niets hoeven te consumeren. Omdat vriendelijkheid beloont dient te worden en omdat de koffie hier zo goed is, laten we een consumptie niet links liggen.

In hartje Mostar zelf klinkt er technomuziek, verkoopt men tassen uit India, pantoffels uit Griekenland en postkaarten met foto’s van de gebombardeerde stad. Om dat laatste draait het natuurlijk allemaal. Ongeveer 16 jaar geleden was Mostar één van de vele brandhaarden in Bosnië. Uitgebrande huizen en ontelbare kogelinslagen bezorgen je nog steeds rillingen. Langzaam herstelt de stad en het toerisme helpt daar grondig bij. Soms op een nogal gladde manier…

Kroatië

Napoleon

Ooit had hij een missie: ‘Uitbreiden’.

En zo ontstond er een weg van de Italiaanse kust tot Dubrovnik (zuidelijke puntje van Kroatië). De weg werd gedoopt tot ‘Magistrale’ en zorgt nog steeds voor honderden kilometers rijplezier langs de Adriatische kust. Aan je rechterkant ontmoet je een enorme rotswand en aan de linkerkant een opeenvolging van heldere baaien. Tijdens de zomermaanden lijkt iedereen gebruik te willen maken van deze route. Een gevolg is dat elk huis een kamer of pizza aanbiedt. Alles is stampvol!!! En het houdt niet op, op elk vierkante meter wil men op zijn Napoleons ‘uitbreiden’.

Een vlucht naar het binnenland is op tijd en stond meer dan welkom. Verfrissing is ook te vinden in de nauwe straatjes van charmante stadjes: Primosten, Trogir, Split. En als kers op de taart is een bezoek aan de zogenaamde ‘parel van de Adriatische kust’ (Dubrovnik) niet over te slaan. We konden er allemaal wel van genieten, dus: ‘Bonaparte, bedankt voor je bijdrage’.