Turkije 1

Regen en Thee

De combinatie ‘gigantische vlakte en rukwinden’ dwingen ons om onze snelheid serieus te verminderen. De grens met Turkije komt maar niet in zicht… We rijden een hele tijd in niemandsland, tot we eindelijk de douane in het vizier krijgen. Bij vier verschillende hokjes moeten we onze paspoorten en motorpapieren tonen. Wanneer we volgens de Turkse douanebeamte in een vijfde hokje onze papieren niet snel genoeg bovenhalen, krijgen we een Turkse uitbrander. Welkom in Turkije…

De rukwinden worden erger, grijze wolken steken de kop op en dan vallen de eerste vieze dikke druppels. Na drie uur bereiken we, volledig doorweekt, Istanboel. We hopen onze weg te vinden in deze stad met zijn 17 miljoen inwoners.

Via couchsurfing hebben we een slaapadresje gevonden bij een Turkse student, Öndur. Vier dagen leidt hij ons rond en toont ons boeiende plekjes. Dit allemaal tussen de regenbuien door. We komen snel te weten dat moskeeën fijne schuilplekjes zijn. Wanneer Liesbeth voldoende bedekt is (benen, schouders en haar), kan ze zonder problemen mee naar de mannenafdeling. Gert echter zal nooit een glimp opvangen van de vrouwenhoek…

Het Turkse tv-nieuws toont ondertussen de beelden van de overstomingen rond Istanboel. 31 doden. Wanneer we Istanboel uitrijden, liggen de wegen er slordig bij: slijk, aangespoelde rommel en auto’s die ondersteboven zijn beland.

Via een prachtig schiereiland nemen we de ferry naar çanakale. We zijn nu officieel op Aziatische bodem. Daar willen we onszelf belonen met een hamanbezoekje.

Een bezoek als vrouw gaat als volgt. Je wordt geleid naar een apart hokje waar je je moet uitkleden. Je twijfelt eerst over welke kledingstukken je moet aanhouden. Je weet immers niet welke lichaamsdelen de hoofddoekdragers graag bedekt houden. Je denkt dus dat een bikini een veilige keuze is. Dan ga je naar een dampende ruimte, de haman. Daar blijkt dat niemand een kledingstuk draagt… De maseuze komt naar je toe. Een corpulent dame, met minstens een stevige D. Een Turkse massage wordt in de Lonely Planet als een worstelpartij omschreven. Liesbeth krijgt dus een beetje schrik. De vrouw neemt één van de vele onderbroeken van een haak en trekt die aan. Eerst giet ze emmertjes met warm water over je heen. Dan moet je op een centraal gelegen tafelblad gaan liggen waar je grondig gescrubd en gewassen wordt. Dan begint de masseuze haar krachten op je uit te werken. Je wacht de eerste pijnscheuten af, maar die blijven achterwege. Het blijft beperkt tot een zielige, slechte massage…

Tijdens het reizen ontmoeten we veel nieuwsgierige en supervriendelijke Turken. Er wordt je thee aangeboden en soms wordt je uit je tent geroepen om bij te schuiven aan tafel. We communiceerden altijd met gebarentaal en wilden dus graag enkele basiswoorden Turks leren. Niet zo simpel. Nu blijkt dat enkele woorden Turks de gastvrijheid van de Turken nog meer aanwakkeren. Het is heel makkellijk om vrienden te maken in Turkije.

Hoe toepasselijk… We moeten dit verslagje aflsuiten, want er heeft een Turk zin in een babbeltje (echt waar!) en hij heeft juist een hele ketel thee besteld!

Griekenland

DHLke

Reizen met een motor heeft zo zijn voordelen. We hoeven geen deel uit te maken van de lange rijen met puffende wagens (en mensen) aan de douane. We steken hen vlotjes voorbij en rijden de opvallend groene heuvels op die voor ons liggen. Het landschap ondergaat een gedaanteverwisseling en snel bevinden we ons in de bergen. Er breekt een stevig onweer los, maar de ontelbare tunnels zorgen ervoor dat we niet kletsnat worden. We verlaten de autosnelweg en een bord toont de boodschap ‘vertraag, habitat van beren’. Deze krijgen we natuurlijk niet te zien…

Griekenland is voor ons een transitland. Slechts enkele dingen staan hier op ons to-do lijstje:

- Grieks eten! – geslaagd.

- Nieuwe banden voor den Dany (Dany met 1 n) – geslaagd.

- Verwonderd worden door de meteorakloosters – meer dan geslaagd!

- Onze paspoorten naar hier laten opsturen – Na een week wachten, i.p.v. de door DHL beloofde 2 dagen, ook geslaagd.

We wilden Griekenland sneller verlaten dan dat DHL ons toeliet. We hadden dus een hele wachttijd in te vullen. Aangezien de temperaturen boven de 30°C reikten, konden we niet veel anders dan onze tijd doden aan het strand. Met een mega springkasteel in de zee en een Grieks trouwfeestje op de kamping, zorgde dat toch voor dolle pret… Tot het stormweer de kop op stak…

Albanië 3

Irena en den draad

Het is avond en er is onweer op komst. Als de wolken boven ons uiteen zouden barsten kunnen we altijd schuilen in een bunker.

Maar een slaapplaats hebben we nog niet. Aan het erf van een woning houden we halt. We proberen te vragen of we onze tent in een wei mogen neerplanten. Iedereen is vriendelijk, maar niemand begrijpt ons. Dan duikt Irena op. Ze verstaat onze gebaren min of meer en is vastbesloten ons te helpen. Kinderen uit de buurt komen loeren wat er aan de hand is. Ondertussen knipt de buurvrouw de prikkeldraad van haar wei stuk zodat we onze tent veilig kunnen opstellen in haar omheinde wei. De hemel is ondertussen opgeklaard, zonder dat er een druppel viel. We zitten uiteindelijk achter de prikkeldraad bij de tent. De kinderen staren ons aan vanaf de andere kant van de draad. Irena komt spontaan met een schotel lekkers aangesneld. Wanneer die maaltijd op is komt er nog een jongen uit de buurt en reikt ons druiven aan…

Een vreemd gevoel om zo achter ‘den draad’ te zitten, maar Albanezen hebben ons hun uiterste gastvrijheid weer maar eens getoond.

Albanië 2

Thethi

We rijden vijf tellen steil opwaarts over een ongeasfalteerde weg. De banden glippen enkele keren weg over losliggende stenen. We kijken elkaar aan en vragen ons af of we de tocht naar Thethi moeten verder zetten…

Thethi is een uiterst afgelegen dorpje in een vallei beschermd door gigantische pieken. Daarom noemt men Thethi ook wel ‘de kamer’. Je lijkt omringd te zijn door enorme muren waar geen enkele deur je een uitweg naar de buitenwereld lijkt te verlenen. En toch zit je er op je gemak. De hoofdreden is de opperst charmante manier van leven hier.

Alles gaat er nog identiek hetzelfde aan toe als tweehonderd jaar geleden. Het enige verschil is dat er nu een wispelturig elektriciteitnetwerk voorzien is. D.w.z. dat mensen een koelkast koel kunnen proberen houden. Verder heeft elk huis een eigen waterbron en een uiterst gastvrije Albanese familie.

Al kuierend door Thethi ontdek je hoe dit dorp langzaam zijn ritme leeft. Gletsjerwater donderd langs de rivier naar beneden, ontelbare irrigatiekanaaltjes zorgen voor lapjes vruchtbare grond met maïs, tomaten, aubergines, watermeloenen, komkommers,...

Elk huis heeft een houten vat waar pruimen in worden verzameld. Met een systeem van ketels en vuur wordt een destillatieproces in gang gezet om het lokale drankje te brouwen, ‘pruimenraki’.

Tijdens tochten ontmoet je herders met geiten of iemand die met zijn koe gaat wandelen. Je passeert zeker de man met zijn paard. Hij voorziet de huizen van sprokkelhout.

Je ontdekt watervallen en de meest heldere (en ijskoude) waterplassen. Af en toe zie je een op het eerste zicht verlaten huis. Tot dat je dichterbij komt en een oud vrouwtje je aanmaant verder op haar eigendom te komen. Ze biedt raki aan, die je niet kan weigeren. Ze biedt je nog meer aan, die je wel moet weigeren… De tochten langs de bergflanken zijn immers al een uitdaging wanneer je nuchter bent.

Als je na een tocht ‘de toren’ ziet, weet je dat je terug in het dorp bent. De toren was een schuilplaats voor jongens waarvoor de bloedvete dreigde. Maandenlang, soms jaren, hielden jongens zich bewapend schuil in een stenen toren.

Voorbij de toren zet je nog een paar passen. Net achter de kerk staat het huis waar je gastvrouw lekkers heeft voorgeschoteld. Je maaltijd begint met raki en eindigt met thee. Thee met dezelfde geur als de kruiden uit de bergen.

Nog een kampvuur, een dikbezaaide sterrenhemel en dan je tent in om de volgende ochtend gewekt te worden door een kudde schapen… En de dag begint opnieuw.

We zijn blij dat we de weg naar Tethi verder hebben gezet. Dit hadden we nooit willen missen.

Albanië 1

Albania (Shqipëria, Land van de adelaar in het Albanees)

- Even groot als België en 3,6 miljoen inwoners.

- Na de Tweede Wereldoorlog kreeg het onder Enver Hoxha een dogmatisch communistisch regime dat zich steeds verder van de rest van de wereld isoleerde. Na Wereld Oorlog 2 tot in 1992 volledig afgesloten van de rest van de wereld. Niemand mocht binnen of buiten.

- 770 000 bunkers

- Dat is 1 bunker per 4 personen…

- Eerste land waar godsdienst verboden was. Gelovigen werden onder het regime-Hoxha zwaar vervolgd.

- Momenteel overwegend Islamitisch. Merk je niets van…

- Speciaal taaltje: We deden er 10 dagen over om ‘falimenderit’ te onthouden. Dat is een simpele dankuwel.

- In 1992 waren er 2000 auto’s… stel je voor.

- Vandaag zijn dat heel wat meer auto’s. Voornamelijk Mercedessen.

- Een dagje rijden in Albania lijkt op een kermisritje: Veel bochten, slechts 50 km autostrade, geen wegaanwijzers of straatnamen (onder het regime was het beter dat alles onvindbaar was), bouwwerven, vuilnis wordt niet opgehaald maar langs de berm in de fik gestoken (afvalverwerking is één van Albanië’s grootste problemen), koeien en ezels lopen op de weg… Maar ook: prachtige natuur, vriendelijke chauffeurs, lekkere koffie, mooi weer, prachtige zee, bochtenwerk,…

Montenegro 2

Bikerman Vili

Half negen, het is donker en wij staan te vloeken langs de kant van een drukke weg in de buurt van het prachtige stadje Kotor. We zoeken een klein straatje richting Nationaal Park Lovcen, waar we willen kamperen.

Aan de overkant van de straat stopt een andere motorrijder. Hij doet teken dat we moeten komen. Motorrijders helpen elkaar en uiteindelijk neemt hij ons mee naar zijn camping. Het was een illegale camping, met ranzige wc’s en boordevol afgedankte caravans die verhuurd worden tegen 5euro per nacht. Over de camping zwijgen we dus beter…

De motard heet Vili. Hij komt uit Servië en spreekt 3 woorden Engels 1. Bikerman 2. crazy woman 3. beer. Gebarentaal sprak hij als de beste.

Vili is nen echte… leren gillet, bierbuik, lang haar. Hij leeft voor zijn motor, heeft een eigen website, zit in een motorclub. Je kent het type wel.

Maar ondanks zijn stoere uiterlijk, is hij vooral een ongelooflijk gastvrije kerel. Na 10 minuten kwam hij al aandrijven met een bbq. Dat we al gegeten hadden maakte niks uit. Twee vissen en een kip lagen al te bakken. Zijn vrouw en haar vriendin zorgden voor groentjes, brood, bier,…

We hebben gelachen met de Vili. Stel je een Hell’s Angel met ADHD voor.

Bier was zijn favoriet onderwerp, uiteraard. Vrouwen zijn sowieso ‘Crazy’ en we mochten vooral niet naar Albanië gaan want dat is een gestoord land. Enkel het bier is er volgen de Vili goed…

Maar het allerleukste was wel toen hij zijn foto’s liet zien. Foto’s van zijn motor “Moto good”, hijzelf “Schwarzenegger”, zijn vrouw “crazy woman” en vooral van hemzelf als hij pintjes aan het drinken is “Beer good”. Altijd met een grote glimlach en een duim in de lucht.

Bikerman Vili, we zullen je niet gauw vergeten…

Montenegro

Zonneschijn

Dormitor National Park, Een prachtig nationaal park in het noorden van Montenegro. Echt wondermooi, het is zelfs Unesco werelderfgoed.

Stel je groene vlakten voor. Immens gloeiende groene vlakten, zoals in Mongolië… of toch ongeveer. Op een bepaald moment stoppen die groene vlakten en begint er een bergmassief, Dormitor genaamd. Best hoog ook, de hoogste top is 255O meter. Heel ruige bergen, massief en erg spitsig. Hier gingen we dus wandelen…

Het was een stevige wandeling 3u omhoog naar een ijsgrot, op 2270m. Eerst een uurtje door het bos en dan nog 2 uur klauteren tussen de rotsen. We waren vertrokken om 11u en rond 14u waren we boven. We hadden dus drie uur in de zon gelopen. De zon was stevig, maar dat was niets speciaal voor ons. De zon is al stevig sinds we vertrokken zijn in België.

Na de ijsgrot nog drie uur dalen.

Na een half uurtje krijg ik koppijn. Ik heb normaal nooit koppijn, ik ben eerder een buikpijnman. Best vervelend koppijn. We wandelen verder, ik krijg nog meer koppijn. Ik voel me misselijk. Heel misselijk. Ah ja, ons water was ook al op. Pffff… nog 2u wandelen. Na een half uurtje kan ik niet meer. Ik voel me leeg en zo misselijk. Alles komt er uit…Bwaakkk.

Op automatische piloot de laatste kilometers.

Eindelijk bij de tent. Ik kan wat slapen en Liesbeth wat eten. Morgen misschien toch een petje kopen…