‘Wat ik zeg en denk zijn twee verschillende zaken…’
Iran heeft zijn rivieren, bergen en woestijnen. Een natuurpracht waarbij je je klein voelt. Het politieke systeem doet ook zijn best om zijn inwoners klein te houden.
Als Westerling wordt je hier voornamelijk mee geconfronteerd als het aankomt op vrijemeningsuiting. In Iran is het aan de lijve te ondervinden wat het betekent om niet luidop te denken.
In Teheran, een stad met 20 miljoen inwoners, durven mensen hun ongenoegen te uiten via demonstraties. Jammer genoeg worden deze (hardhandig) uiteengerukt. Hierover beelden tonen via facebook of youtube is haast onmogelijk. Berichten verzenden via een blog of skype moet je niet proberen en tijdens een periode van demonstraties kan je het vergeten om mails te verzenden. Al deze sites lijken even niet te bestaan. De telefoon is even onbruikbaar en
buitenlandse nieuwssites worden geblokt.
Het zou een shock zijn voor Iranzen om zo te weten te komen wat de wereld denkt over hun land en president. Vandaar de vele politieke vragen aan toeristen. Ontmoetingen met Westerlingen zijn veel waard voor Iranezen. Als het erop aankomt blijkt, zoals bijna altijd, dat de ‘essenties van het leven’ niet zodanig verschillen met die van de gemiddelde Westerling. Iedereen wil graag een fijne job en zijn familie degelijk onderhouden. Jammer dat enkele vrijgevochten koppels moeten beslissen geen kinderen te nemen omdat ze de toekomst voor hun kinderen niet rooskleurig inschatten. Ze kunnen geen duidelijkere statement maken, maar zullen voldoende reacties krijgen op hun kinderloos huwelijk.
Wat de meeste opgeleide jongens haten aan hun land is hun militaire dienstplicht. Van jongsafaan worden jongetjes voorbereid op hun diensplicht: Het land verdedigen is fun! Dit wordt de ganse dag op televisie getoond via vele promotiefilmpjes.
Het beste onderwijs vind je in privé-scholen. Veel ouders investeren een fortuin om hun kinderen hier te laten studeren. Tachtig procent van al de universiteitsstudenten zijn vrouwen! De overheid neemt zijn deel opgeleiden af waaraan ze nood hebben en van jobcreatie is geen sprake. Het resultaat is een massa jonge werklozen.
Tijdens onze hele reis door Iran (en door Turkije) hebben we ons geen moment geërgerd aan de Islam. In de basis lijkt er weinig verschil met het Christendom. Op enkele grappige koranzinnetjes na…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten